Cordillera Blancatik pixkanaka urrunduz, Huayhuash-eko mendikatera gerturatu ginen. Bi aukera genituen Huaraz-etik irtetean: bata, zuzenean kostaldera jaitsi, eta bestea, mendi aldetik jarraitu. Lehen aukera arinagoa zen, desnibelik ia batere ez. Baina tartean hainbat oztopo aurkituko genituen: meatzarien greba, Lima hiria zeharkatu beharra, lapurreta eta segurtasun falta handiagoa, Ubinas sumendiaren erupzioa... (erabakia hartu ondoren ohartu ginen ezusteko hauetako batzuetaz...). Bigarren aukera tentagarriagoa zen: paraje ederragoak, mendi inguruetako herri eta aldea txikiak ezagutu... desabantaila bakarra fisikoki nekagarriagoa zela. Eta esaerak dioen bezala... "las cabras y los cabrones tiran para el monte..." eta halaxe egin genuen guk ere.
 |
| Huayhuash mendikatea (Yerupaja 6634m) |
 |
| Pachapaqui-ko lotarako tokia |
 |
| Saneamendua iristear da oraindik... |
Jaitsiera ere ederra izan zen, beno, meatzeek mendiei egin dien txikizioa kontutan hartzen ez bada behintzat. Izan ere, inguru hau meatzeez beterik dago. Enpresa kanadiarrek ustiatzen dituzte. Bertatik beruna, kobrea, zinka... bezalako mineralak ateratzen dituzte, diru guztia atzerrira eramanez eta bertakoak pobrezian eta hondakinez beterik utziaz. Greba ugari egiten ari dira bertako meatzariak, baldintza oso txarretan egiten baitute lan, osasun arazo larriak pairatuz eta beraien bizi itxaropena oso urte gutxitara mugatuz.
Nahiz eta bidean horrelako kartelak topatu, ingurune guztia txikitzen eta errekak kutsatzen ari dira ustiatutako mineralen hondakinekin.
La Union herrian arratsalde pasa ederra egin genuen bertako gizon-emakume batzuekin batera. Mazamorra (arroz esnea arto morearekin) saltzen duten txiringo batean geratu ginen eta kuriositatez beteta gerturatu zitzaizkigun bertakoak, betiko galderak eginez: de donde sois? y de donde venis en bicicleta? todo en pura cicla? y a donde van? y cuanto cuestan las bicicletas? tienen hijos? en que trabajan? y donde duermen, que comen? Gustura egon ginen tertulian beraiekin.
Hurrengo egunean beste igoera bati ekin genion. Inken zibilizazioaren arrastoak jarraituaz bailaran gora Corona del Inca portua igo genuen. Etapa luzea, 140km eta 10 ordu pedalei emanez. Goizeko 6:30etan atera ginen eta iluntzeko 6:30etan iritsi ginen Huanucora, ilunabarrarekin batera. Gogorra baina ederra!
Huanucon geundela hurrengo 3 egunetan garraiobideen greba zela abisatu ziguten. Bidean barrikadaren bat edo beste ere topatu genuen... Errepideen egoera hobetzea eskatzen zuten besteak beste. Eta gu ere solidarizatu ginen beraiekin, aurreko egunetan garbi ikusi baikenuen zein den hemengo errepideen egoera tamalgarria...
Berriro 4400 metroko beste portu bat igotzea tokatzen zitzaigun, Cerro de Pasco, baina oraingoan laguntza "txiki" batez baliatu ginen igoeraren zati bat egiteko...
Handik aurrerako Panpa ikaragarria 4000 metroko garaieran. Haize hotzak gogor jotzen zuen. Eskerrak iluntzerako txokolate beroa topatu genuen...
Lokomotorak ere mantentzen dira oraindik inguru hauetan, karga garraiatzen dute, ez bidaiariak. Bezperan deskarrilaturiko tren bat ere ikusi genuen, dirudienez trenbideko errailak mugituta zeuden.
La Oroyatik barrena Huancayora iritsi ginen. Bertan, egun bat deskantsatzea erabaki genuen, aurreko egunak gogorrak izan ziren eta nekaturik baikeunden. Probintziaren urteurrena ospatzeko antolatutako jaialdi bat ere ikusi genuen, bertako dantzak dantzatuaz.
Huancayotik aurrera, kilometro batzuk asfaltoz egin ostean pistaz jarraitzea tokatu zen. Igoera xuabe baten ostean Pampas herrira jaitsi ginen. Mendiz inguratuta aurkitzen da herri hau, zelaigune handi batean.
 |
| Hostaleko familia jatorra
Hurrengo goizean goiz esnatu ginen, bertatik lur gaineko rally bat pasatzen omen zen eta lasterketa pasa baino lehen kilometro batzuk aurreratu nahi genituen. Baino gure asmoa bertan behera geratu zen, poliziak segituan geratu baikintuen eta bide bazterrean bizikletak utzi eta hantxe egon ginen bertakoekin "Caminos del Inca" rally ospetsua ikusten.
 
Beñat gustora egon zen kotxeei begira, egia esan "karro" konpetitiboak ziren, kotxe mota ugari zeuden: punta-puntako autoak, prototipoak, buggy-ak, 4x4.... Batzuek Dakar rallya prestatzeko ere aprobetxatzen omen dute.
|
Bertakoentzat urteko akontezimentua omen da, baino aurtengoan uste dugu guk sortu genuela ikusmira. Bertakoak gustora egon ziren gurekin solasean.
Rally-a bukatzerako 11ak baziren, berandu xamar burutu nahi genuen etapa amaitzeko. Hala ere aurrera egin behar eta maldan gora abiatu ginen. Bidean hauts asko topatu genuen, aurretik zetozen kotxe, kamioi eta rallyko karabana guztiek botatzen zigutena. Gauzak horrela, beranduago egin baino lehen gailurrean gaua igarotzera erabaki genuen 4238metrotan. Paisai eta eguraldi ederra momentuz....
Portu gainera arratsaldeko 5tan iritsi ginen, ilundu aurretik lekua bilatu, denda montatu eta afaria prestatzeko denbora juxtu xamarrarekin. Gaua izartsu zegoen eta lotara joan ginen pluma tartera. Gauerdian ordea, izugarrizko euri zaparradarekin esnatu ginen, trumoiak, kazkabarra... 2 ordu geratu gabe euria bota eta bota aritu zen. Suertez denda barrua ez zen asko busti eta hurrengo goizean, dena jaso eta handik hurrengo bailara jaitsi ginen, 1500 metroko desnibela 21 km-tan. Jaitsieran bizikleta gainean baino denbora gehiago pasa genuen Beñaten 3 pintxazoak konpontzen!!!
 |
| Horko zuloa jaitsi behar al deu? |
Behin behera jaitsita, Mantaro ibaian behera jarraitu genuen, Mayocc herrixkara iritsi arte. Kasualidadez, igandea zen, jatetxeak itxita topatu genituen eta gainera, elektrizitatea eta ura ere moztuta zeuzkaten, "más luego vendrá la lus" esaten ziguten...
Hurrengo egunean Ayacuchora bidean paisai desertikoak igaro genituen, Western pelikuletakoa zirudien.
Ayacuchon autobus bat hartu genuen Cuzcora. Bi herrien arteko 500 km-ak egiteko 22 ordu behar izan genituen. Cuzcon txoko politta aurkitu dugu bi egun pasatzeko.
Bizikletak konpondu, jan potoa bete, indarrak hartu eta Bolivia alderantz abiatuko gara Titicaca lakutik barrena.
Hurrengo gure berriak Boliviatik izango dituzue. Ondo izan!!!!
